Zizo hierbij de blog van eergisteren en gisteren.

Eergisteren zijn we met zen 2 vertrokken uit de herberg. Dario en Juliano zouden we onderweg wel tegenkomen. Dario hebben we niet gezien. Juliano hebben we onderweg wel tegengekomen maar hij had last van zijn enkel. Met het gedacht om ergens buiten te slapen hebben we die dag de laatste over 40 km etappe gedaan. Die dag hebben we zelfs 49 km gegaan om aan te komen in monto do gozo. De laatste stopplaats voor Santiago. Vanaf daar was het nog maar 6 km gaan tot Santiago. We hebben onderweg ons gedacht dus veranderd om buiten te slapen. Onderweg hebben we beseft dat het ‘s nachts echt wel koud is. En een agressieve slang die de weg overstak (redelijk groot) heeft ons helemaal van gedacht doen veranderen om in een bed te slapen en te kunnen douchen. Want het was ontzettend warm die dag. Maar zijn er toch geraakt in de immens grote herberg. Plaats voor 400 man. Achteraf bleek dat juliano hier ook verbleef. Hij wou normaal vroeger stoppen maar is geen herberg tegengekomen waardoor hij ook 49 km moest doen.

De volgende dag ben ik met een raar gevoel opgestaan. Maar 6 km gaan. Raar. Aangekomen in Santiago op het plein waar vele andere pelgrims zaten. Maar ik had niet het gevoel dat ik dacht te hebben. Dit was voor mij gewoon een stad met een grote kathedraal zoals ik er nog ven tegengekomen. Mijn einde ligt aan de zee. Daar ga ik dus ook naartoe. 3 dagen stappen naar finesterre. Toen we naar het bureau gingen voor de Compostella te gaan halen zagen we daar op een terras voor et bureau niemand minder dan Laurent zitten. Dat was echt zalig om hem terug te zien. Hij was vrijdag aangekomen. Hij heeft zelfs een dag 73 km gegaan. Hij slaapt in een hotelletje in het midden van het centrum naast de kathedraal. Hij had al gezegd tegen de bazin van het hotel dat ze een kamer moest vrijhouden want hij wist dat we zondag of maandag zouden aankomen. Dus hebben we daar in het hotelletje geslapen. Ik, Michel en juliano. Hem hebben we later op het plein tegengekomen voor de kathedraal. Voor de rest hebben we nog naar de pelgrimsmis gegaan en rondgegaan in Santiago. En op het terras gezeten met een groep Italianen die we onderweg ook zijn tegengekomen. Voor we ergens afspraken om met zen allen te gaan eten ‘s avonds kwamen we de net aangekomen Sabine tegen. Als da allemaal nog toeval is? Alles komt terug bij elkaar. De puzzel paste toen weer. Spijtig dat we Dario niet meer gezien hebben. Ik denk dat hij dezelfde dag na de mis verder is gegaan baar finisterre. Dus wie weet zie ik hem daar wel. Na het eten met zen allen zijn we big naar straatartiesten gaan kijken en daarna de cafés op gaan zoeken. Om daarna lekker dronken om 2 uur in bed te kruipen. Het was echt een geslaagde avond. En wat een ervaring… Het beste en mooiste wat ik tot zover heb meegemaakt.
Deze morgen zijn we dus met kleine oogjes en zware benen naar finesterre vertrokken. Ook juliano gaat mee. Hij heeft vandaag heel de dag gezocht naar een goedkope manier om naar huis te gaan en dan kon hij misschien niet meer naar finisterre wanneer de reis naar huis binnen enkele dagen was. Maar daarstraks stuurde hij een bericht met de boodschap dat hij de bus geeft genomen naar een dorpje een 10 km verder dan waar wij zitten. Dus dan zien we hem morgen of overmorgen wel.
In finisterre ga ik 2 dagen blijven. Vakantie nemen.
Ik wil iedereen bedanken die de blog heeft gelezen en heeft gereageerd. Het deed altijd deugd om de reacties te lezen. Zondag ben ik terug in België dus als ik u daar dan zie en tijd heb, en ge wilt iets weten over de reis, dan vertel ik u er graag over 🙂

Alvast heel hard bedankt en vele pelgrimsgroeten van een zeer gelukkige pelgrim.

Deze morgen ben ik vroeg opgestaan om nog met mel te Skype. Spijtig genoeg had ze geen internet. Da was wel nen tegenvaller. Ik heb dus deze nacht niet zo veel geslapen want gisteravond was het na 11 uur dat ik in men bed zat. En dat heb ik vandaag gevoeld. Het plan was vandaag om maar een 26 km te doen maar tijdens het wandelen is dat veranderd. We gingen mee met Dario en Juliano om zondag in Santiago te zijn. Zodat we zeker de grote smorende bol in de kathedraal kunnen zien (geen idee hoe zoiets noemt).
En daarna blijven we de volgende dag ook in Santiago om er alles is te bekijken. Den toerist uithangen.
Vandaag was het dus vermoeiender dan andere dagen. Ook omdat ik gisteren een topdag had denk ik, en 2 topdagen achter elkaar heb ik hier kog ni meegemaakt. In plaats van de 26 km hebben we nu 41 km gegaan. Ik heb daarstraks eens vlug berekend wat men gemiddelde zo is van wanneer ik vertrokken ben. Het kwam uit op zo’n 35,.. Km
Hier in de auberge zijn allemaal jongeren die pas zijn begonnen. Echt grote groepen met veel lawaai. Hopelijk zijn die moe. Zodat ze ‘s nachts hun mond houden. Momenteel zijn we in mélide. Nog een 50 km te gaan te Santiago. Voor morgen dus de laatste dag van boven de 40 km. Daarna is het plan om buiten te slapen in de natuur. Omdat er geen auberge is en ook voor de ervaring. Da moet ge toch hebben meegemaakt he 🙂
En dan is het nog een 12 km tot Santiago.

Wat een zalige dag vandaag. Deze morgen opgestaan na een iets of wat frisse nacht. Wat echt perfect is om te slapen. Daarna vertrokken na een chocomelk uit een automaat. Want de koffie werkte niet. Daarna hebben we echt de prachtige natuur van Galicië mogen beschouwen. De mist in de morgend is echt prachtig. Het nadeel ervan is wel wanneer je kleren op je rugzak hebt hangen om te drogen. Ze natter zijn dan voordien. 🙂
Onderweg hebben we nog de 2 Portugese mannen tegengekomen op de fiets. Ze zijn echt gek alle 2. Ze hebben al 2 iron man competities gedaan. Ze waren ook in de auberge gisteren.
Voor de rest hebben we vandaag ook de mijlpaal van 100 km tegengekomen. Het besef dat het dichtbij komt wordt hierbij nog maar eens bevestigd. Daarna hebben we in de eerst volgende bar een halve liter besteld en de 100 km gevierd. Dario ging verder. Hij drink geen bier in de dag. Na we onze pinten leeg hadden kwam ook juliano eraan. Moe en aangedaan van de hitte. Ook hij bestelde een pint. Daarna ben ik voort gegaan. Alleen, ik was die moment echt gelukkig. Ik weet niet hoe het komt, de muziek in de oren en echt hard gaan. Voor ik het wist had ik 12 km gegaan tegen een hoog tempo zonder een pauze te nemen. Ik heb onderweg bij een kruis met allemaal spulletjes van andere pelgrims zelfs een traantje weggepinkt. Alles was perfect, echt raar. Maar heel leuk. Na een tijd kwam ik Dario tegen bij een donativo stopplaats. Daar hebben we gewacht op Michel die even later aankwam. Bij de stopplaats waren 3 katten die perfect wisten hoe ze eten van de pelgrims moesten schooien. Ik heb er zelfs een snee van overgehouden in men hand. Ze sloeg het stukje brood uit men handen.
Na 3 km kwamen we aan in portomarin. Na een telefoontje van de albergue waar we eerst aankwamen hebben we nog een plaats gekregen in een andere herberg. Het aantal mensen neemt echt met de dag toe. Wat ik iets minder tof vind. De camino is niet een toeristisch iets. Maar wie ben ik… 😉
Daarna hebben we weeral zeer lekker met zen 4 gegeten en daarna gaan slapen in de grote zaal met 120 bedden. Hopelijk niet al te veel gesnurk.
Slaapwel!

Vele pelgrimsgroeten

Mathias

Gisteren ben ik opgestaan met het gevoel van. Ik hem echt gen goesting om vandaag te wandelen. En het gevoel was waar. De benen wouden ni echt meewerken en de moraal zat ook ni zo hoog. Het was heel de tijd naast een drukke weg gaan en de dag duurde lag. ‘S avonds toen we aankwamen hebben we Laurent nog tegengekomen op het terras waar we een grote pint aant drinken waren. Hij ging voort, toen ik zei. Wel Laurent, waarschijnlijk zie ik u ni meer. Dus bon chance avec… How, we zien elkaar nog zei hij. Geen afscheid nemen. Dat ik echt een van de magische dingen op de camino. Ik heb nog nooit echt afscheid moeten nemen van iemand. Je ziet de persoon meestal op momenten waarop je het totaal niet verwacht. Even later hoorde we. Ola peregrinos, is this the way to Santiago? Haha. Het was Dario met zijn zalige Italiaanse accent. Hij is met ons naar de alberge gegaan en daarna hebben we met zen drieën en nog 3 andere Italianen zeer lekker gegeten in een restaurant.

Vandaag was het dan weer een prachtige dag. In de morgen moesten we de laatste berg over die we tegenkomen naar Santiago. Lekker bezweet en met een pompend hart boven genieten van een fris briesje en prachtige uitzichten. Ook zijn we vandaag Galicië binnen gegaan. Hier is de natuur zeer mooi en in de morgend is het er altijd mistig. Op het einde na de afdaling kwamen we Dario tegen samen met juliano. Een Italiaan die we 3 dagen geleden hebben ontmoet. Hij is 41 maar ziet er 28 uit en is modeontwerper voor een exclusief kledingmerk. Met zen 4 zijn we dan naar het dorp gegaan waar we zouden overnachten. Maar omdat het hier vol loopt van de toerigrino’s hadden we geen plaats meer in alle 5 albergues. Toerigrino’s zijn de mensen die alleen de laatste 150 km lopen. Ze komen aan met bussen. Hebben veel lawaai bij en een heel kleine rugzak met alleen eten. Omdat hun bagage met auto’s vervoerd word. Dus zijn we verder gegaan. Na 2 km kwamen we aan bij een ecologische herberg. 10 bedden en ze hadden er nog 4 over. Het was uitgebaat door een Nederlander en zijn Italiaanse vriendin. Ze hebben elkaar 2 jaar geleden op de camino ontmoet. Het was er zeer gezellig. Vegetarisch gegeten en met verlichte geesten leuke gesprekken gehad. Daarna heb ik Dario’s bleinen verzorgd met de naald, spuit en alcohol. Omdat hij zat was viel de pijn wel mee.

Na een goede maar veel te warme nachtrust zijn we vandaag aan een kalmere dag begonnen. Na de 2 iets vermoeiende dagen gingen
We vandaag maar 32 km doen. We zijn met zen 2 vertrokken om half 7. Wat eigenlijk later is dan onze gewoonte. Maar het mag ook is wa later zijn he. De morgent was ongewoon warm. De grond gaf echt warmte af die da ze de vorigen dag had gekregen. Omdat vandaag over nen berg was. (1500m) was ik om half 7 ‘s morgens dus al aant zweten. Tijdens een pauze in een dorpke kwamen we Laurent tegen. De ontmoetingen hier zijn echt meer dan toeval. We nemen altijd een bar die meer vanachter het dorp ligt. Want iedereen stopt bij de eerste die ze tegenkomen. Maar dan is daar kei veel volk, veel te druk!
Dus da was toevallig dat hij in dezelfde bar was. Want er
Waren er echt veel. En zo zijn er nog echt veel ‘toevalligheden?’ van ontmoetingen. Dat is echt speciaal en zeer mooi. Toen we de berg aan het beklimmen waren keek ik even in mijn gids om te zien waar we waren. En zei tegen Michel, normaal moeten we zebiet het Cruz de ferro. En terwijl ik dat zei, kwam er achter de hoek het kruis tevoorschijn. Hier legt iedereen zijn steen neer die ze hebben meegebracht. Het is daar echt om stil van te worden. Al die stenen, al die mensen en vooral veel miserie dat er aan die stenen hangt of hing. Ikzelf heb men steen er niet neergelegd. Ik ga hem in de zee gooien.
Daarna was het de hele tijd afdalen. Onderweg heb ik nog Mark tegengekomen en ook Claudio. Een Belg die in Overpelt woont en van Vezelay is vertrokken. Het was dag 54 voor hem. Nen toffe gast, echt ne levensgenieter. Na het afdalen zeiden we tegen elkaar dat het echt warm was. En terwijl we dat zeiden stapten we over een mooie oude brug waar ze een verderop aan het zwemmen waren. Wat wij ook direct hebben gedaan. Bommetje erin en ni veel later er terug uit. Was me da koud. Maar een zeer welgekomen verfrissing. Daarna hebben we daar nog even op het gras gelegen. En daarna met Michel en Laurent een pintje gaan drinken. Daarna was het nog maar een dikke 5 km tot ponferada. Hier verblijven we in een grote auberge die donativo is. Hij is van een zeer rijke Zwitser die de camino ook heeft gelopen. Later op de avond ben ik nog kebab gaan eten met Michel en heb ik nog met Mark en Claudio een babbel gedaan. En het grappige was vandaag. Wanneer we terugkwamen van eten. Dat Dario hier ook net was aangekomen. Hij had 40 40 en 50 km gegaan. En had overal pijn 😉

Zo dat was het zowat denk ik

Groetjes

Mathias

Deze morgen iets later dan normaal vertrokken (omdat Michel de wekker was vergeten te zetten) met iets of wat stijve benen. Maar na een kilometer was alles terug wat soepeler en ging alles zoals het moet. Tijdens de eerste pauze, na een kilometer of 19, kwamen we Laurent tegen. De enige die nog overblijft van de personen waar we enkele dagen mee hebben doorgebracht. Vandaag hebben we 44 km gegaan. En het ging verbazend goed. Natuurlijk doet alles een beetje pijn en is alles stijf. Maar zoals je hier soms leest op muren of ergens anders.

no pain, no glory

Ook was het zeer warm vandaag. Veel te warm om in de stappen. Maar binnen een paar dagen komen we in Galicië. Daar is het meer bergachtig, maar groenen. Dus niet zo warm als hier. Hier is alles dor, plat en warm. Wat ook wel z’n charmes heeft, maar voor mij ist genoeg geweest. Ik wil wel eens verandering zien 🙂
Hier in de auberge hebben we nog een Nederlander tegengekomen waar we ‘s avonds mee zijn gaan eten in een zeer goed restaurant voor weinig geld. Wel is het stom dat de pelgrims menu altijd dezelfde is. Ik ken hem echt letterlijk uit mijn hoofd.

Zo ik laat het hierbij want ik ben echt moe. Lange stapdagen vragen veel energie heb ik de indruk 😉

Vele pelgrimsgroeten

Mathias

Vandaag zijn we met zen drieën vertrokken vanuit de auberge. Ik, Michel en Bernardo. Na enige tijd kwamen we ook aggie en Sabine nog tegen die al vroeger vertrokken waren.
Samen met hen zijn we naar Leon gegaan. Ieder op zijn eigen tempo. Het was leuk. In Leon hebben ik en Michel een ontbijt genomen in het centrum zelf. De rest bleef in een café buiten de stad. Na ons ontbijt kwamen ook zij eraan. Ook Dario was erbij. Met hen zijn we naar de kathedraal gegaan. Maar omdat we er moesten betalen zijn we niet naar binnen gegaan. De kathedraal in Burgos hadden we al gezien dus… En heel de tijd zo sloom overal wandelen is ook vermoeiend. Dus zijn ik en Michel verder gegaan. Naar san Martin. Volgens de echte camino Frances. Er is een alternatief die iets langer is maar biet de originele route is. En ik wou op de originele blijven dus, kilometers lang langst een zandpad naast een autobaan. Plat en altijd rechtdoor en vooral warm op sommige momenten. En het deprimerende is wanneer je het volgende dorp ziet, maar dat dan echt nog meer dan 5 km weg is. Dan duurt het echt soms lang voor je er bent.
Maar dat is allemaal deel vant spel. We zijn nog 300 km van Santiago,
Stillekes aan begint het dicht bij te komen. Voor eerlijk te zijn wil ik helemaal niet aankomen. Want dan is het gedaan.
Maar in men verdere leven ga ik zeker en vast dit nog eens overdoen!

Afstand vandaag was 45 km. Met vermoeide benen en de moraal opt einde onder nul. Maar we zijn er geraakt, zoals altijd!

Hier een samenvatting van de afgelopen 2 dagen.

Gisteren was een gewone dag. Niet veel speciaal gebeurd. Altijd dezelfde mensen tegengekomen. Mijn camino familie zoals zoiets heet. Laurent, Sabine, aggie, Michel, bernardo en we werden vergezeld door 2 Italianen. Marko, een stille jongen en Dario, nen hele grappige. Echt nen typische Italiaan. Voor niks beschaamd.
‘S avonds hebben we met zen alles gegeten en het was gezellig.

Vandaag waren Michel en Dario samen om 02.30 uur vertrokken. Ze wouden ‘s nachts wandelen. We hadden afgesproken waar we zouden verblijven. Ik ben ‘s morgens met bernardo vertrokken. Maar na een uur of 2 heb ik hem moeten achterlaten. Hij was veel te snel voor mij. Tijdens de pauze’s kwamen je terug iedereen tegen. Maar ieder heeft zijn eigen tempo en bv Laurent houd ervan om alleen te wandelen.
In de namiddag toen we de laatste 7 km moesten doen heb ik met aggie gestapt. Het was leuk, wanneer je kan praten gaat de tijd veel sneller.
Hier in Mansilla de las mulas slapen we allemaal in dezelfde auberge. ‘S avonds buiten gezeten en gezellig gepraat. En wie weet wie doet wat morgen en waar gaan ze elk naartoe…

Slaapwel

Mathias